Informacje uzyskiwane OD lekarza prowadzącego pacjenta i Wyniki Badań przeprowadzonych przez Zespół réhabilitujący umożliwiają zakwalifikowanie chorego do programu réhabilitacji, wyznaczenie indywidualnych celów, zaplanowanie interwencji oraz określenie Badań, które b, ą wić kryterium skuteczności réhabilitacji. Modèle ryzyko tolerancja TYPY Częstotliwość Łączny Czas Intensywność wysiłku trwania Proponowany tryb postępowania z Chorym w ostrym okresie choroby obejmuje: — w trakcie unieruchomienia Możliwość przyłóż-kowej toalety; — po 1 – 2 dobach stabilizacji Stanu chorego moż-liwość samodzielnej toalety, kąpieli z asystą, brania natrysku, spacerowania wokół łóżka. Po uzyskaniu stabilizacji wprowadza się Stop-niowe usprawnianie nadzorowane przez fizjotera-peutę. Rozpoczyna się OD ćwiczeń oddechowych, relaksacyjnych, dynamicznych Małych, un Następnie dużych Grup mięśniowych. Równolegle stopniowo przystępuje się do uruchamiania pacjenta poprzez siadanie, pionizację, spacery, chodzenie po scho-Dach. Tempo wdrażania kilkanaście elementów Mo-bilizacji Zależy OD rodzaju choroby i ewentualnych powikłań Ostrej Fazy. Wystąpienie wszelkiego rodzaju powikłań WY-magających dodatkowej terapii zmusza do wydłu-żenia Tego okresu réhabilitacji. Kinezyterapia w I ETAPIE réhabilitacji powinna odbywać się jednocześnie z monitorowaniem zapi-su EKG (Monitor stacjonarny, telemetria). MODELE réhabilitacji i schematy ćwiczeń za-mieszczono w tabelach 4,1 i 4,2. Tabela 4,2.

Zakres uruchomienia i kinezyterapii w żadnych okresach i etapu réhabilitacji * nie ma jeszcze wystarczająco wielu dowodów Naukowych potwierdzających skuteczność réhabilitacji pulmonologicznej w innych grupach chorych niż chorzy z POChP, ALE Obecna Praktyka i opinie ekspertów są zgodne co do zasadności Jak najszerszego wdrażania zindywidualizowanych programów réhabilitacji u osób z różnymi zaburzeniami funkcji oddechowych. Zakres kinezyterapii w II ETAPIE réhabilitacji Powinien być uzależniony OD wydolności fizycznej pacjenta, a także OD stopnia ryzyka wystąpienia po-wikłań (patrz chapitre 3,10). Wydolność fizyczna i STO-pień ryzyka są najważniejszymi kryteriami kwalifi-kacji chorego do jednego z Czterech modeli réadaptation-tacji II etapu – A, B, C lub D (Tab. 4,3). ETAP II réhabilitacji Można przeprowadzićw formie stacjonarnej lub ambulatoryjnej: Kwalifikowanie do programu réhabilitacji i sposób jego prowadzenia zależne są także OD przebiegu choroby (szczególnie występowania zaostrzeń), stosowanego leczenia i OD możliwości współpracy z Chorym. W większości przypadków, długotrwałość przebiegu choroby zmusza do przygotowania pacjenta ne samodzielnego prowadzenia réhabilitacji z zachowaniem jedynie okresowej specjalistycznej kontroli. Prawidłowo stosowana réhabilitacja nie ze zagrożeń dla chorego, Jednak należy się liczyć z możliwością występowania objawów niepożądanych je zaostrzeń choroby związanych Niekiedy z podejmowaniem nadmiernego wysiłku Fizycznego (napady astmy, nasilenia duszności).